Vorige week was ik ziek. Gewoon een flinke verkoudheid die begon met keelpijn en ontaardde in flink hoesten, hoofdpijn, oogpijn, oorpijn, je kent het wel. Geen koorts. Inmiddels ben ik beter, hoewel ik waarschijnlijk nog wel een weekje blijf hoesten. Ik pak ieder jaar de verkoudheid mee en elke keer verloopt deze hetzelfde.
En toch was dit keer anders. Niet het ziekteverloop, dat was zoals ik gewend ben, maar het feit dat ik me niet ziek hoefde te melden bij mijn baas. Ik voelde me altijd zo schuldig als ik dat deed. Ik werd immers betaald om te werken. Als je je ziek meldt, moet de baas doorbetalen en krijgt hij er niets voor terug. Ik voelde me daarom bezwaard om me ziek te melden, wilde graag proberen of het toch echt niet ging met misschien een paracetamol erin. En zodra ik me een beetje beter voelde, wilde ik weer terug naar de werkvloer, dat doen waarmee ik mijn brood verdiende.
Dit jaar had ik geen baas om me bij ziek te melden. Dat maakte het accepteren dat ik ziek was zoveel makkelijker! Ik moest natuurlijk wel wat afzeggen: mijn vrijwilligerswerk, mijn toneelles, een vergadering en helaas ook een gesprek met een klant. Dat laatste vond ik het vervelendste, niet voor mij maar voor haar. Zij had er toch rekening mee gehouden, die tijd voor mij gereserveerd. En toch voelde ik me minder bezwaard dan wanneer ik me ziekmeldde op mijn werk.
Eigenlijk vind ik dat wel een beetje gek. Als je voor een baas werkt, in een bedrijf met meer dan 100 man, dan zou je denken dat het minder voelt als jouw verantwoordelijkheid om de boel draaiende te houden dan wanneer je je eigen zaak hebt. En toch lijkt het voor mij om de één of andere reden andersom te zijn. Natuurlijk voel ik me verantwoordelijk voor mijn eigen zaak, maar als ik nu ziek ben, heb ik vooral mezelf. Ik ben geen collega’s tot last door afwezigheid, ik ‘klop geen geld uit de zak van mijn baas’ (wat niet helemaal een eerlijke gedachte is, want af en toe ziek zijn hoort er gewoon bij). Dat maakt het zoveel makkelijker om te accepteren dat het echt het beste was voor me om een paar dagen in bed te hangen en mijn lichaam de tijd te geven op te knappen.
Dit ziek zijn herinnerde me aan de waarde van inzicht in je energiegevers en energievreters. Als ondernemer moet ik natuurlijk mijn agenda en verantwoordelijkheden beheren, maar wat écht helpt, is weten waar mijn energie vandaan komt en wat mij leeg trekt. Dat heb ik aangewend toen ik me weer beter begon te voelen om sneller te herstellen. Bijvoorbeeld: Op zaterdag zou ik met mijn boeken op een beurs staan, maar dat de hele dag doen was me echt te veel. Na vier dagen thuiszitten, had ik echter enorm de behoefte er even uit te zijn, dus ben ik wel even langs geweest. Ik heb met mijn collega-auteurs gekletst en ik had mijn zoon meegenomen voor wat mama-zoon tijd. Zo kon ik lekker mijn enthousiasme voor boeken aan hem overdragen. Zijn lijstje van interessante boeken is flink aangevuld! Fysiek was het niet helemaal fijn om te doen, maar mentaal knapte ik er zo van op dat dat het waard was.
Dat is precies wat ik met de kerntalentenmethode wil bieden: rationeel en diepgaand inzicht krijgen in wat voor iemand werkt, ook tijdens tegenslagen of vermoeidheid. Zo kan je niet alleen je grenzen bewaken, maar vooral ook werken met energie, zelfs als die tijdelijk wat lager is.